Van het-gaat-niet-meer naar eerste blogpost in vogelvlucht.
Het is weer maandag. Dat betekent voor bijna iedereen het einde van eindelijk even rondsloffen zonder dat er iets moet. Of je nu een boek leest in de ochtendzon met een lekker kopje koffie erbij, of een heel weekend lang wil dansen; maandag is de boze stiefmoeder die je vrijheid van je afneemt en je weer aan het schrobben zet. Een hekel hebben aan maandag, daar kijkt niemand van op.
Ik heb echter heel lang een hekel aan zondag gehad. Waarom voelde ik me zonder uitzondering juist op een dag die zowel letterlijk als figuurlijk heilig is een beetje depressief? Het zonnetje scheen niet stralend maar eerder waterig door de stoffige luxaflex, en mijn koffie was al lauw als ik hem vers gezet had. Ik weet pas sinds kort waardoor het kwam.
Het antwoord op die vraag heeft wat achtergrond nodig. Zoals sommigen al weten ben ik opgegroeid in een pianoschool. Mijn ouders zijn pianisten en thuiswerken is geen nieuw begrip voor ze; er komen al mijn hele leven zo’n 120 leerlingen per week over de vloer. Vanaf het moment dat ik verwekt ben zat ik al ín mijn moeder bij de pianolessen, na mijn geboorte verhuisde ik naar haar schoot. De lessen begonnen om 9 uur ’s ochtends en de laatste leerling ging om half 11 ’s avonds weer weg. Tot ik uit huis ging, stond ik iedere dag op met muziek en ging er ’s avonds weer mee naar bed.
Behalve op zondag. Dan was het stil in huis. Ik kon me er slecht door focussen - alle rijke ideeën die normaal mijn hoofd en hart vulden waren dan even zoek. Muziek leek me de vrijheid te geven om op te gaan in mijn fantasie en alles te bedenken wat ik maar kon, maar bij het ontbreken ervan lukte dat niet. Het antwoord op de vraag waarom ik niet van zondag hield is simpel: om iets te kunnen maken moet ik iets voelen, en op zondag viel er niets te voelen.
In de afgelopen jaren was het steeds vaker zondag. Ik pushte mezelf om 40 uur per week te spenderen aan een beroep waarvan de momenten dat ik er energie van kreeg op één hand te tellen waren. Maar, zelfs op die momenten voelde ik er eigenlijk helemaal niets bij. Ik heb weleens aan mijn bedrijfsarts beschreven dat naar mijn werk gaan hetzelfde voelde als wandelen op een doodlopende straat in een vinex wijk in Almere. Dat deed ik dus dagelijks.
Ik heb weleens aan mijn bedrijfsarts beschreven dat naar mijn werk gaan hetzelfde voelde als wandelen op een doodlopende straat in een vinex wijk in Almere. Dat deed ik dus dagelijks.
Alles waar ik wel wat bij voelde, probeerde ik eromheen te plannen. Een taart bakken, kleding maken, een boek schrijven… Als ik ’s avonds thuis kwam had ik eindelijk tijd om te doen wat ik echt wilde, maar je raadt het al; ik had er geen energie voor. Ik zag mijn kostbare tijd op aarde langzaam wegsijpelen, en het lukte maar niet om daar verandering in te brengen. Frustatie groeide gestaag, stress nam toe.
Wanhopig probeerde ik dagelijks wat woorden uit mijn pen te persen en was boos op mezelf als dat niet lukte, ik gaf me op voor Heel Holland Bakt uit de hoop dat deelname dan toch mijn uitvlucht zou kunnen betekenen van de doodlopende weg waarop ik me bevond. De mensen om mij heen vertelde ik over alles waar ik wel niet mee bezig was. Achteraf zie ik in dat ik het vooral mijzelf probeerde te vertellen. In de realiteit speelde mijn talloze “side-projects” zich enkel in mijn hoofd af; er kwam namelijk niets uit mijn handen. De tafel lag vol en ruimte om te werken was er niet.
Afgelopen zomer was het dagelijks zondag, en toen ging het eindelijk niet meer. Onbewust maakte ik alle juiste keuzes die nodig waren om mezelf wat ademruimte te geven. Nu, een half jaar later, heb ik geen uitvlucht meer nodig.
Mijn daadwerkelijke droom is wellicht minder gedefinieerd dan ikzelf in eerste instantie dacht en de afgelopen maanden deelde. Ze is niet te vangen in woorden, want net zoals dat wat ik zolang kwijt was, bestaat mijn droom uit voelen. Ik wil dagelijks dat boek lezen in de ochtendzon en bewust genieten van mijn kopje koffie. Ik wil dat de steken die ik naai zowel de stof als de mensen om mij heen verbinden. Ik wil verhalen schrijven die mijzelf en anderen raken, troosten en doen huilen. Ik wil de sims spelen maar dan real life, waarin ik mijn droomleven cureer en mijn autonomie terug in eigen handen neem. Ik wil alles wat in mijn hoofd zit kunnen vertalen naar iets wat mijn handen ook daadwerkelijk doen. Ik wil leven in plaats van mijzelf inschikken naar een bestaan achter een bureau.
Ik wil de sims spelen maar dan real life, waarin ik mijn droomleven cureer en mijn autonomie terug in eigen handen neem.
Nu dat helder en eruit is, begint mijn daadwerkelijke uitdaging. Vanaf nu ga ik dit grove, volgens sommige onrealistische gevoel vertalen naar concrete stappen die ik in de fysieke wereld kan zetten om mijn ultieme leven vorm te geven. Dat zal vast niet allemaal goed gaan en vooral niet volgens plan, maar zelfs als het allemaal verkeerd gaat is proberen nog steeds beter dan het alternatief.
De afgelopen tijd is het me opgevallen dat mijn openheid over dit ondewerp veel mensen raakt en sommigen zelfs hoop geeft. Wow. Dat het delen van mijn reis dit met mensen kan doen maakt me trots, en het heeft me doen beslissen meer te laten zien en vaker te schrijven over hoe ik “het” allemaal ervaar en wat ik precies doe en denk. Dat helpt mij persoonlijk om bewust even stil te staan bij hoe het gaat, en ik vind het belangrijk dat mijn reis naar onbekend terrein misschien wel een kompas vormt voor anderen die ook verdwaald zijn in een vinex wijk of net zoals ik een hekel aan zondag hebben.
